Vistas de página en total

domingo, 11 de diciembre de 2011

DESTELLOS NO PARABRISAS

Que sigamos vivindo destellos brillantes neste tempo tan oscuro.
"Cuán imposible es lo imposible y sin embargo existe la idea de lo imposible, y toda idea es real, un fulgor de potente fuego capaz de traer a la existencia la realidad de si misma." JÚ Piter



MÁIS na lalunaquesemeceternamente.

viernes, 9 de diciembre de 2011

Alissa Zinovievna Rsenbaum (Ayn Rand).

El 2 de febrero de 1905 nació en San Petersburgo la filósofa y escritora estadounidense (de origen ruso) Alissa Zinovievna Rosenbaum, más conocida en el mundo de las letras bajo el seudónimo de Ayn Rand, y falleció en marzo de 1982 en New York. Nunca más oportunas las palabras de la autora de esa magnífica novela que es Atlas Shrugged, traducida al español como La rebelión de Atlas, una suerte de anticipo de lo que nos está pasando a los españoles y en mayor o menor medida a todo el mundo:

Cuando advierta que para producir necesita obtener autorización de quienes no producen nada; cuando compruebe que el dinero fluye hacia quienes trafican no bienes, sino favores; cuando perciba que muchos se hacen ricos por el soborno y por influencias más que por el trabajo, y que las leyes no lo protegen contra ellos sino, por el contrario, son ellos los que están protegidos contra usted; cuando repare que la corrupción es recompensada y la honradez se convierte en un autosacrificio, entonces podrá afirmar, sin temor a equivocarse, que su sociedad está condenada." Ayn Rand (1950)

miércoles, 7 de diciembre de 2011

GRAN CONCERTO. VENRES 9-12-2011.PUB TRÓCOLO. NOIA


LAR LEGIDO, ALEJANDRO VARGAS E PABLO SAX transportarán ó respetable ós máis altos cumios da percepción musical. Preparados para saltar acantilados, derrubar muros e voar sen paracaidas? Vamos chavales, LIBERTARIA é a nosa bandeira.

martes, 6 de diciembre de 2011

Outra revolucion

El ejército portugués dice ser servidor del pueblo, no del Estado

15-oct-2011



Portugal - José Carlos Cortizo Pérez
Portugal - José Carlos Cortizo Pérez
Tras el endurecimiento de las medidas de austeridad en Portugal, los militares avisan de que no reprimirán ninguna revuelta popular.
En Portugal las políticas de austeridad están llevando a la población a una situación desesperada, haciendo prever que en el país que acogió la primera de las "primaveras europeas" en la Revuelta Precaria del pasado 12 de marzo acaben estallando disturbios como los de Grecia. No obstante, y a diferencia de lo que ha ocurrido en el país balcánico, los militares portugueses se han declarado servidores de la ciudadanía y han avisado de que, en caso de producirse una revuelta, se negarán a reprimirla.

La gota que colmó el vaso: los presupuestos de 2012

Cuando, el pasado junio, Pedro Passos Coelho se convirtió en el nuevo Primer Ministro de Portugal, se encontró con una economía depauperada, ahogada por un déficit galopante y que había obligado a solicitar un préstamo de 78.000 millones de euros a la Unión Europea (UE) y el Fondo Monetario Internacional (FMI). Al borde del colapso, el país era, y sigue siendo, parte del cuarteto de países más desfavorecidos de la unión, lo cual obliga a mantener unas medidas de austeridad que no hacen más que empobrecer aún más a sus ciudadanos.
Lo último, la presentación de los presupuestos generales del estado para 2012, un año que verá como se aumenta el IVA una vez más y en el que, debido a los recortes en obras públicas, sanidad y otras áreas, el desempleo, actualmente situado en el 12%, aumentará. Además, los recortes en educación serán de unos 600 millones de euros - un ocho por ciento del presupuesto total del área, que es de 7.800 millones - , se aumentará la edad de jubilación en un año y se añadirá media hora diaria al horario laboral, todo ello, claro está, sin que los salarios aumenten.

sábado, 3 de diciembre de 2011

Rajoy: "Lo que viene es muy dificil, pero España va salir adelante"
Las cosas están complicados, va a haber que gobernar y va a haber que tomar decisiones", ha subrayado Rajoy.

Decía en un poema Miguel Hernández:

¿Porqué no lleváis dispuesta,
contra toda villanía,
una hoz de rebeldía
y un martillo de protesta?

viernes, 2 de diciembre de 2011

A PEDRA DO LOBO




REPORTAJE: Luces

Imaxes en colisión

O cineasta Alberte Pagán estréase na ficción coa "áspera" 'A Pedra do Lobo'

DANIEL SALGADO 02/12/2011



A Pedra do Lobo nace en Andy Warhol. Ou das pescudas, en libro e coa cámara, que o cineasta Alberte Pagán (O Carballiño, 1965) leva anos realizando no cinema do pintor das latas de sopas Campbell. "Na raíz do filme están tres escenas rodadas con anterioridade e directamente xurdidas de Retrato, Kiss e Sleep que comezaron como un xogo", explica o director sobre o que el mesmo denomina o seu primeiro filme de ficción. Extraer de elementos experimentais a posibilidade dunha narración foi o reto que se marcou Pagán para chegar ao que definiu, na estrea d'A Pedra do Lobo no festival Cineuropa de Santiago, como "unha película terrosa, sucia, chea de vermes, xermes e virus, unha película crúa, visceral, áspera".

La noticia en otros webs

"É unha película terrosa, sucia, chea de vermes, xermes e virus", di o director

Pagán: "É o meu filme que máis se achega a contar unha historia"

A obra nace de xogar cos filmes de Andy Warhol como 'Sleep' ou 'Kiss'

A música de Urro e de Legido e Pablo Sax está en primeiro plano

"A miña idea era non filmar para ilustrar unha historia, senón gravar escenas autónomas e que ao xuntalas emerxese outra historia diferente", expón, "nese sentido, pódese falar dun filme de montaxe". Dezaoito horas de secuencias improvisadas conforman o tecido dun filme constituído finalmente en case dúas horas de duración e que explora as relacións de parellas e as cicatrices da emigración. E faino ao tempo que revela as historias das propias imaxes. "Hai imaxes realistas, outras míticas, outras oníricas", afirma dunha obra da que non se considera único autor: os intérpretes Susi Somoza, Amaro Ferreiroa, el mesmo, os seus irmáns Carlos e Gonzalo Pagán, Pablo Sax, L.A.R. Legido e Míqui Resua comparten co cineasta a factura e o concepto d'A Pedra do Lobo.

Os materiais do filme foron recollidos en Panamá, Malta e Galicia. A canda eles crúzanse unha serie voces que contan historias, bosquexos de historias, pensamentos. Entre esas cinzas de relato cóase o dun emigrante a Panamá, o que máis tempo de metraxe consome. "Vas collendo todos os elementos e ao montalos adquiren unha coherencia que de entrada non sospeitabas", conta Alberte Pagán dun filme en que as correspondencias e colisións entre eses elementos resultan sempre inauditas, non agardadas, ao xeito do último Godard. O propio cineasta admite, a este respecto, sentirse "máis cómodo como montador que filmando". E, sen asomo ningún de epatar, resume as súas intencións: "A Pedra do Lobo é o meu filme máis asequíbel; non comercial, porque o comercio e eu non nos levamos moi ben, pero si o que máis preto se atopa de contar unha historia".

En Bs. As. (2006), premio de cinema ensaio Román Gubern, Pagán reformulaba a película de correspondencia e suturaba o exilio económico no traballo que o deu a coñecer nos circuítos cinematográficos máis arriscados da Península. Con Tanyaradzwa (2008) retrataba, en seis horas proxectadas simultaneamente en dúas pantallas, a "vida, opinións e circunstancias" dunha muller de Zimbabue. Pero, que singulariza A Pedra do Lobo nunha traxectoria prolífica en que abunda a operación coas imaxes do real? "É o meu primeiro filme de ficción", responde, "se por ficción entendemos dúas persoas diante dunha cámara e ti dis 'fai isto' ou 'fai o outro". Todo filme é un documental da súa propia rodaxe, adoita citar Víctor Erice a Rosellini e niso concorda Pagán: "Na ficción podes repetir unha escena para mellorala, pero eu prefiro a imperfección, os defectos; moitos planos aos que se lle chama ficción non o son". O exemplo que coloca é contundente: "Un lume ardendo é sempre un lume, non lle podes dicir que se poña aquí ou que se poña alí".

No título d'A Pedra do Lobo ecoa Ingmar Bergman. Non é casualidade. "Eu lembraba un plano d'A hora do lobo [o filme de Bergman de 1968] en que aparecía un reloxo e marcaba o paso dun minuto", di, "na miña memoria, ese plano duraba un minuto. Revisei a película hai pouco e só duraba uns segundos. No meu traballo permítinme emendar a plana a Bergman". Iso si, non todo son coincidencias co cineasta sueco: "A pedra é espacial, o lobo é temporal, un ser vivo". E A Pedra do Lobo tamén é un topónimo, o lugar físico onde acontece a trama da ficción de Pagán.

Con Warhol, a quen o director do Carballiño dedicou o libro A mirada impasíbel e sobre o que a comezos de 2012 publicará A mirada inqueda (Positivas, 2007), outra das fontes das que bebe o filme, tamén responde a unha obsesión de vello do cineasta. O Finnegans Wake de James Joyce, que o propio Alberte Pagán estudou na monografía A voz do trevón (Laiovento, 2000) e traduciu ao galego nunha versión maiormente inédita, latexa nos encadres e no espírito d'A Pedra do Lobo. "Na duplicidade dos personaxes, por exemplo", engade, "pero na película hai moitos fíos e, segundo do que tires, fala dunha cousa ou doutra". O cinema da escritora Marguerite Duras e Jacquie Raynald, ao fondo.

No plástico hermetismo que domina a metraxe, a música, como en ningunha outra peza da súa filmografía, adquire primeiro plano. A improvisación feroz, violenta, do trío pontevedrés Urro -saxo, guitarra e batería- e o jazz libre de Luís Alberto Legido e Pablo Sax -que contra o final aparecen en pantalla- baten coas imaxes. "Todo arrinca dunha proxección de Eclipse metanoico con Urro tocando en directo", recorda. Naquela sesión no centro social okupado das Atochas, na Coruña, a Pagán prestoulle como o son se despregaba autonomamente sobre unha proxección en que a mecánica analóxica da cámara xogaba con imaxes que mesmo se volvían abstractas. "Seguín esa inercia e n'A Pedra do Lobo procurei continuar con esa pequena investigación da música", xustifica, "pero, como a Luis Buñuel, non me gusta a música nos filmes, unicamente a que está dentro das imaxes; con Urro é diferente, porque a súa música, estridente e radical, mal pode adornar ningunha imaxe".

A Pedra do Lobo, ademais da primeira ficción de Pagán, é tamén pioneira, dentro do seu traballo, no financiamento. Nunca antes contara con orzamento achegado dende o exterior. Dezaoito mil euros dunha das denominadas axudas ao talento da Axencia Galega das Industrias Culturais sufragaron o filme. "Só influíu en que me tiven que apurar", especula divertido, "se non tivese que entregar unha copia da obra, se cadra tardaría máis e ao mellor a duración chegaría ás catro horas".

Mais Pagán non para. Logo desta incursión, xa rematou Outrasvozes, que recolle fragmentos de militantes internacionalistas -saharahuis, palestinos, colombianos- que pasaron polos antigos Comites de Solidariedade de Santiago, e A quem se lhe conte, unha montaxe con imaxes gravadas nos días do naufraxio do Prestige e as protestas cidadás derivadas.

El País, Hoxe.

jueves, 1 de diciembre de 2011

EL ORÁCULO CELTA. MES DE DICIEMBRE. SERBAL.



Al serbal se le ha atribuido siempre la virtud de proteger contra los encantamientos. Su nombre inglés(rowan) guardaba relación con la palabra runa, que en nórdico significaba hechizo; y en sanscrito, mago. Las varas rúnicas, palos en los que se habían grabado las runas, provenían del serbal. Su madera se utilizaba asimismo para descubrir metal bajo tierra, del mismo modo que los zahoríes se valían de ramas de avellano para encontrar agua. El serbal desempeñaba una función fundamental en las ceremonias de los druidas. En el norte del Reino Unido, se clavaban ramitas de Serbal en los establos para proteger al ganado de todo mal. En Strathspey, los campesinos hacían pasar a sus cabras bajo unos arcos construidos con madera de serbal.
En los pueblos celtas, al principio del segundo mes(diciembre) , se colgaban ramitas en la puerta principal de las casas para ahuyentar el "falso encantamiento"(mal de ojo), también se plantaban serbales en los camposantos para custodiar a los espíritus de los muertos.
Si examinamos el fruto rojo del serbal, veremos que tiene una estrellita de cinco puntas, el antiguo
símbolo mágico de la protección.