Onte tivo lugar no acolledor pub de Noia "FINA STTAMPA" a última que non derradeira presentación do libro "EMILY ON THE ROAD" do poeta outiense Ramón Blanco. Con inspirado acompañamento sonoro do inclasificable músico P. Sax e o metafórico atrezzo da artista plástica M. Montero, Emily abre definitivamente a xanela azul para voar hacia autoestradas, autovías, vías de alta e baixa velocidade do corazón de novos lectores, lonxanos no espazo e tal vez no tempo. Cambia o seu elegante atuendo branco para poñer roupa cómoda e pasear por orelas de outros ríos, por igrexas escondidas ó carón doutras realidades, rodeada de garzas grises, estrelas e gasolineiras descoñecidas.
Emily senta no coche conducido por Ramón , buscando camiños que os axuden a descifrar o gran misterio da estulticia humana, os porqués máis profundos, as novas paixaxes inspiradoras dunha esencia descoñecida. E sempre na compaña da música rompedora, que berra a súa dor e a súa grandeza.
Recomendámosvos o libro, reconendámosvos o espectáculo.
Grazas Ramón, grazas Sax, grazas M.Montero, regalar pensamento, regalar beleza é un acto de almas que deixan voar ás nubes polos seus camiños indescifrables.
Ai Alma ! Confésome a túa fan numberone. AS túas últimas entradas son deliciosas.
ResponderEliminarEncantóume o acto de onte. Mágoa que a miña queridísima "destroyer" non viña con gañas de poesía e estaba a piques de montar un espectáculo paralelo, por iso tivemos que marchaR.
O que vin e escoitei, marabilloume.
Parabéns aos artistas!
A forza do cariño, que non fará, Crono. O acto, soberbio na segunda parte. Sax quentouse, meteu o turbo e aquilo era un voar poético apoteósico.
ResponderEliminarPero a gracia da noite, coa súa espontaneidade, deuna Anxiña Destroyer, abrindo a boca da cuarta e mostrando sen cortapisas os seus verdadeiros sentimentos momentáneos.Ji,ji, moi boa. Saúdos agarimosos!!
E que para ela foi como entrar en misa. Viña de Vigo, toda cosmopolita . E claro, de pronto atopouse alí, naquel ambiente case místico, todo en silencio, e a pobriña non entendía nada. Sobre todo, ter que falar tan baixiño rompeulle os esquemas e a piques estivo de botar un berro dos seus, que seguramente o amigo Pablo incoporaría con gusto ao espectáculo.
ResponderEliminarAdemais viña cabreada. Cando saímos do Fina increpoume con ollada inquisitiva: "E ti, ¿cando vas deixar de facer estradas?. Non lle agrada que me adique ás obras públicas.
Mágoa non poder quedar ata o final. Cando estea a grabación, avisa.
Ja,ja,jaaa. O que é simpático ,eo. Estarás informada en todo momento. Saúdos.
ResponderEliminarMerci.
ResponderEliminarPechando o trimestre. Stop
Crín que nunca chegaría o final. Stop.
Poñer ás notas no Xade é semellante a parir. Stop.
Estou de postparto. Stop.
Nada mellor que un caldiño de galiña e unha copa de Quinito para recompoñer o corpo e a alma.Stop.
Apetéceme emular a Emily e viaxar ao Oeste.
Celebrar o Findomundo en Fisterra. Así de redundante e hiperbólica.
A mín as "ovulacións" aféctanme á cachola ¿a ti non , Alma?. Ánimo, que só nos quedan dúas ("ovulacións", digo). Ou se cadra, ningunha. Agora xa entendo porque nos quitaron a paga extra. Total ¿pa que? se non imos poder gastala. Agora que como tocar nos toque a lotería, iso si que vai ser un chiste: sen mundo onde poder fundir a pasta.
S.O.S. (Save our Souls).
ResponderEliminarRecomendo encarecidamente El Jueves desta semana sobre o fin do mundo, non ten desperdicio, en caso de que se cumpra a profecía, mellor espichala rindo, ou non? O certo é que por información que chega dende México, si parece certo que a cultura maya está e perigo de extinción, como tantos pobos. O outro paréceme unha gilipollez, con tódolos respetos.
O imperio USA xa se autoaniquila só e a vella Europa está podre, fede, agoniza. Coidado con Corea do Norte, mete medo ver ó Kim..., preto do botón.
O consentimento EXTRAordinario dunha parte da poboación fixo que a Trotona de Pontevedra acadara a maioría absoluta que un ano despois e vistos os resultados, afunde moito máis as posibilidades dun presente/futuro inmediato moi neghro. Agardo sirva pra matizar moitos lemas, consignas e actitudes pra que non volva a acontecer. Namentres: Estoicismo, Alegría e Anarkía. JU
P.D.
Bon solsticio de inverno e novo ano a toda a boa xente. A mala xente que camiña (Machado dixit), que se fodan e se atraganten co turrón e as stock-options. Hala
SE queres rir de verdade, vai ao borrador e mira a entrada "¡Conchatumadre! ¿qué es esa huevada, huevón?". Despois me contas.
ResponderEliminarQué borrador? Qué entrada? JU
ResponderEliminarNon me tolees, que xa teño dabondo co que pimpei. No meu computador non aparece a palabra deseño, nen caste e a picha (como ti pos) tampouco a atopa. Ai, pilleina ca cremalleira...Ai Ai Ai Aiiiii, canta y no llores.....JU
ResponderEliminarA veeeeer. Publicoa eu, e despublico axiña. Xa dixen que é unha parvada. Ten coidado. Mellor non PINCHES nada, non vaia a ser...
ResponderEliminarU.F.O. Stop
ResponderEliminarOVNI. Stop
E.T. Hipoteca. Ciao. JU
Aclarado. O dadaismo é interesante, pero, non funciona a distancia. Ou sí.
Libertad: DADA, DADA, DADA, aullido de colores encrespados, encuentro de todos los contrarios y de todas las contradicciones, de todo motivo grotesco, de toda incoherencia: LA VIDA."
ResponderEliminarCuando está la luna sobre el horizonte, muchos enanitos juegan en el monte, a las esquinitas, a la rueda rueda, juegan los enanos bajo la arboleda. Y así como blancos ovillos de lana, corren los enanos hacia la montaña, tralaríiiii.
ResponderEliminarNon me digas máis Alma. Ves de avaliar...
ResponderEliminarsiiiii
ResponderEliminar