Tan só é un pálpito. Aínda non teño probas suficientes. É unha sensación personal e intransferible, pero despois de ter un SOÑO que mudou en PPESADELO, estoume preguntando moitas cousas.
Este pode ser un traballo de investigación colectivo. Sigámoslle a pista a ENRIQUE DANS, please. Presinto que por aí van os tiros.
Oxalá algún de vós me convenza do contrario e me devolva o entusiasmo destes días pasados.
O que sí está claro é que temos que seguir expresándonos na rúa, explicándolle á xente as verdadeiras razóns da precariedade laboral e do desemprego que estamos padecendo.
ISTO NON PODE PARAR.
INDIGNADOS E ¿INXENUOS?
Eles desconfían de nós e nós de eles, no medio os inocentes e as vítimas.
ResponderEliminarCronopias, a discrección e unha virtude. Practiquémola, por favor. JU
Son todo menos virtuosa, pero vouno intentar, Ju. Grazas
ResponderEliminarOs problemas que ocasionaron o descontento siguen ahí e seguiremos denunciado a inhumanidade do sistema pero con ollo avizor.
ResponderEliminarPois tamén.
ResponderEliminarQueridos, metede outra entrada en positivo, porfa, que está da moi "mal rollito".
O sinto, cando veñen dadas deste xeito, non hai rollito(primaveral) que valga, ou espabilamos dun xeito brutal ou pápannos. Están en risco moitas cousas; sendo uns privilexiados, aínda fai falla tomar consciencia das terribles que acontecen a cotío? Con cariño. JU
ResponderEliminar