roubáronme tanta brancura que eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronme en tiras.
Nin pedra deixaron en donde eu vivira;
sin lar, sen abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso coas lebres dormín nas campías;
meus fillos, ¡meus anxos! que tanto eu quería,
¡morreron, morreron, ca fame que tiñan!
Salvádeme ou xueces, berrei....¡Tolería!
De min se mofaron, vendeume a xusticia.
Entón, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño...¡Nen as herbas sentía!
I a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas
dun golpe¡dun soio! deixeinos sen vida.
I ó lado contenta, senteime das vítimas
tranquila, esperando pola alba do día.
Sí Rosalía, agora sómosche moi mansinhos. mexan por nós e xa non decimos que chove. Esfurrícanse a gargalladas sobre os dereitos que tantas vidas costaron. Esquecemos a nosa condición de clase asalariada, obreira ou parada. Algúns ata parecen felices, benzoados ignorantes !! JU
ResponderEliminar