"El poder de las clases dominantes sobre el proletariado y todas las clases sometidas en el modo de producción capitalista, no está dado simplemente por el control de los aparatos represivos del estado, pues si así lo fuera, dicho poder sería relativamente fácil de derrocar (bastaría ponerle una fuerza armada equivalente o superior) , dicho poder está dado fundamentalmente por la hegemonía cultural que las clases dominantes logran ejercer sobre las clases sometidas, a través del control del sistema educativo, de las instituciones religiosas y de los medios de comunicación. A través de estos, las clases dominantes "educan" a los dominados para que estos unan su sometimiento y la supremacía de las primeras como algo natural y conveniente, inhibiendo así su pontencialidad revolucionaria."
Nós formamos parte deste sistema(do sistema educativo, digo, e do outro tamén).Estamos dentro e constribuímos a perpetualo .
ResponderEliminarPero son optimista. Desde dentro, dia a dia, e pouco a pouco, podemos ir derribando moitos muros. Un traballo silencioso e constante, como as carcomas na madeira. Cando se decaten , do vello edificio só quedara a fachada.
De tódolos xeitos, sigo pensando que as carcomas temos moito traballo pendiente: externo, sí, pero tamén interno, que casí é máis jodido.
Unha bicazo de carcoma incansable.
De oca a oca e repito cita porque me peta:
ResponderEliminar"Como los eleatas, como San Agustín, Novalis presintió que el mundo de adentro es la ruta inevitable para llegar de verdad al mundo exterior y descubrir que los dos serán uno solo cuando la alquimia de ese viaje dé un hombre nuevo, el gran reconciliado."
Julio Cortázar, La vuelta al día en ochenta mundos (1967)
E sigo citando y con el mazo dando :
ResponderEliminar"El encuentro de dos personas es como el encuentro de dos sustancias químicas. Si algo sucede, ambas sufren cambios."
- C. G. Jung
Nada do que sucede é casual. Aquí somos moitos e distintos e as reaccións químicas se disparan.
¡que boa oportunidade para aprender e cambiar todo aquelo que haxa que cambiar!
Transformar os excrementos en ouro. Alquimia pura e dura.
Deberíamos estar agradecidos. Digo.
Sor Citroen
Sorry. Despois do silencio, estou desatada.
ResponderEliminarAi!!...A Primaveira...desátase. Maravillosa, impredecible, chea de ilusións ante tanta reforma humanística continua. Dacordo somos parte, mais non quero ser un cómplice carcomido ata a ialma. Cos meus respetos a D. Julio, o mundo de adentro hoxe en día está sendo manipulado brutalmente polo mundo exterior, demasiado ruido.
ResponderEliminarTodo e química e física e as casualidades, acontecen as veces, serven pra evoluir ou pra contrastar, discutir, aprender ou desobedecer. Vai ó gusto e aliño de cada ser. Xa o din nos templos: "Deus proveerá" -pero ti obedece e cala- palabra de deus. Amén. JU
Se es feliz así...
ResponderEliminarsarna con gusto non pica.
Aquí o único que fala de Deus es ti. Os demáis xa temos bastante co que temos.
O asunto non é ese.Pero ti es especialista en desviar o tema e botar balóns fóra.
É a vontade de mirarse, con valentía, no espello.
Non todos os males veñen de fóra, estimado Ju.
Ai! as palabras...
A mención a deus( con minúsculas)non é unha alusión directa, tod@s temos dabondo co que temos, pra ben ou pra mal. Se consideras que me desvio do tema e boto balóns fóra, será que teño unha visión propia, igual que a ten Novalis, Cortázar ou S. Agustín que viviron outros tempos.
ResponderEliminarSeica xa non hai sentido do humor, estimada Cronopia? JU
Hai, ho, hai. É o que ten a escrita, que non me ves a cara de coña cando escribo. O humor é o que nos salva. Como di hoxe Manuel Rivas (máis coñecido por algúns como pai de neno-Loewe que como escritor):
ResponderEliminar"O humor é como o facho co que Ulises deu cegado ao ciclope. Era como aquel cura que predicaba aos seus fregueses pintándolles todas as penas do inferno e detallando todos os seus pecados polos que tivera que pagar Cristo. “Mirade como está, morto e crucificado!”, berraba ante o cada vez máis atemorizado público, ata que unha velliña ergueu a voz: “Mire, que el xa estaba así cando o trouxeron”."
Socorroooo, eu só quería falar de Gramsci....
ResponderEliminarAh!! Sí, claro. Gramsci, que gran tipo...pero o humor e a mellor mediciña, mágoa que hoxe en día, non se acepta a retranca, como medio de zafar das situacións ou enredos. JU
ResponderEliminarJi, Ji, Con Retranca e sen elA, con mAiusculas ou con minúsculAS, pero gañei a aposta, querido Rasputín.. Así que, veña, os dez euracos. Ao César o que é do César...e a deus o que de deuS (as maiúsculas).
ResponderEliminarmmmm ...hoxe levanteime xenerosa e perversa a la par.
Esquecemos a pasta se vostede recoñece aquí públicamente, con humildade e valor que , sendo ateo e republicano , escribiu a palabra Deus con maiúsculas.
Ah! tamén debe recoñecer nesta ágora tan concurrida que é vostede un obstinado e un tiquismiquis.
Pero tamén un gran artista. Parabéns polo concerto de onte. Absolutamente DIVINO, máxico e inesquecible. Moitas grazas a DEus, digo aos Dous.
Unha aperta
P.D.:se non ides a Compos, na Tarela tamén temos un fotógrafo moi bo.
Aquí estaremos pola tarde.
Ah, e saúdos a Gramsci.
ResponderEliminarGracie, mile donna, tanto laboro per la cuestione humana e del laboro, ma la gente parla doltra cosa. Sono el inferno, lo oltri. Ciao, va bene.
ResponderEliminarSí, escribín esa verba con maiúsculas, mais de xeito proverbial e como falan nos lugares de culto. Recoñezo o GRAN ERRO; OH SEÑORA E NAI DE TÓDALAS CRIATURAS!!
A ser tiquismiquis(encántame esta palabra)e obstinado, tamén se lle pode chamar perfeccionista. Recoñezoo: "Por mi culpa , por mi gran culpa" hoxe peregrinarei a Tarela a visitalos santos da miña devoción. Ciao. JU