Toleou de ves, sí. Pero grazas aos tolos a realidade cambia de cor e poetízase un pouco. Levamos todo o día intentando comunicar con Alma neutrina S. L. Sen éxito. Só era para deculparnos polo de onte. Fóisenos a olla, perdimos a noción do tempo e do espazo. Unha falta de atención sen excusas, que ti non mereces. Perdón, perdón, perdón Os puñeteros teléfonos serán a nosa perdición. zzzzzzzzzzz Abeijón . P.D.: enviade por mail a dirección de A. Romaní. Lacrono 12 noviembre, 2011
Enxa xa que apareces por aquí de miragre, contestei no teu blog fai meses e a cousa non se move. Fainos soñar na cociña ti que tes maxia primordial. Últimamente os sapos e as serpes do meu pote fumeante non me quedan no punto e a curuxa está toda enmorriñada. Bicos para o actor consagrado e o músico principiante.
pois sim, enquanto há poesia há esperança (vejo muitos alunos e alunas dos meus por aí -vistes o possessivo, dos meus, que fique claro rsrsrs-), ai ai, a ver se acordo deste mundo sonolente no que vivo e podo ir à seguinte!! beijos pa tós
Pois precisamente faltan as fotos dos teus alumnos/as (Ismael, por exemplo) porque chegamos tarde. E sí foi fermosa, e todo grazas ao esforzo e a ilusión dun tolo que non deixou de facer ruídos raros e proferir alaridos durante todo o recital.
A "Faneca Brava" toleu dende que lle puxeron un cartel de Rajoy, xusto diante da fiestra do seu apartamentaso. ¡E eso doe moito!. Pasensia Ju, pasensia.
O transo do xamán avisa do aPPocalípse que se aveciña. Berraremos de carraxe ó ser conscientes da inconsciencia da maioría. As ovellas sacarán o falso pelexo, pra ser quen son, lobos famentos de máis poder, esquilarán o que queda do estado de benestar, que tanto costou acadar. !!Viva a CorruPPción!! Quedades avisados. Unha aperta. JU
Me encantan las fotos...Y el contenido, por supuesto. Que bien que se hagan estas cosas en estos tiempos. Felicitaciones. Ah! Me encanta este blog, sobretodo el apartado de pintura y poesia. Visitador ocasional.
Guauuuu amigos! Isto é unha verdadeira ágora!!!!! Apertas universais. Gracias visitador ocasional polas túas palabras. María Hermida, que non sexa só unha vez.Chao, voume con temporal fresco.
Iso, iso. Benvidos a todos e todas a este vello catrolatas, no que cabemos todos. Cun parabrisas con visión panorámica a proba de inclemencias temporais e electorais. Dacordo con Neutrina, que non sexa só unha vez. Bicos urbi et orbi.
Pra Óleo: Xa comentei, que fixen acopio de vaselina para o que virá, posiblemente Spain tamén sexa intervida e imos PPaPPar ostias en vinagre. E da miña tolura cada vez máis corda ou miña cordura cada vez máis tola, non teñades medo, está todo controlado. Saúdos. JU
Sae máis barata a mantequilla. Ademais é máis cinematográfica. Saúdos e bicos para everybody, que xa somos un mundo de dios neste catrolatas. Váisenos empañar o parabrisas con tanto calor humano.
JU. Deixa de mercar vaselina, que xa tes abondo.Os tolos cordos ou cordos tolos como tí queiras, non teremos que utilizar a veselina...por que non vamos a deixar que nos den polo....a rua nos pertenece os de sempre, non como hasta agora, que foi utilizada polos obispos, arzobispos,abispos...tamén termina en "pos" os do PP, victimas do terrorismo manipuladas, experpentos "cocodrilos" disfrazados de tiburóns (financieros) que agora nos queren dar a cara...pero que cando quiten a mascara...sonche perigosos de carallo. ¡VIVA A REPUBLICA!....¡Urdangarin omnipresente.Un abrazo.
Eu non son de manteiga que ten moito colesterol. Prefiro o queixo de ovella feito con leite fresca. Dádeme mañás claras, ventás abertas, ceos amplos, area branca e un camisón de algodón. Con pouco vivo e con menos morro. Urdangarín nin velo diante. Ah! Tamén me gustan os parabrisas empanados de alentos amigos. Ós inimigos xa os tiro pola fiestra, que se mollen nos charcos, se enchan de lama e nos deixen en PAZZZZZ.
My dear Mary Cronopia Schneider: O existencialismo do film que insinúas "O Último tango en Paris" e unha maravilla, tanto na imaxe, guión, música e interpretación...mágoa que na puritana España da época non se pudera ver e tiñamos que ir a Perpignan, coma os exiliados repúblicanos fixeron trinta e pico anos antes. Saúdos. JU P.D. Este post non ia de Poesía? Pois sigamos xogando cas verbas e a música.
Quero agradecer o haver "roubado" as fotografias e também os sorrisos apanhados de entre o prarabrisas embaciado. E transcrevo textualmente algo que li esta manhã num livro de Vicente Verdú, pois acho que vem a calhar...: "Para ser de verdad atrayente, la escritura, al igual que la pintura, la arquitectura o la música, necessita desconcertar a su propio autor. Sorprenderlo y materializarse a través de la temeridad. La fórmula completa será um mistério y su repetición casí imposible". E ainda: "La obra gloriosa, sea cual sea el significado de esta exageración, solo llega a través del yo paradójicamente entregado no a ser el yo propio y apropiado, sino el ser todavía por ver. O por venir". Saúde e Bem-Haja.
Isto xa é o camarote dos irmáns Marx (benvida Felismina, benvida María Hermida, benvido visitador ocasional). Semella un potaxe daqueles que facíamos antano (recordas Neutrina?) e que daba de comer a tanta xente, cos seus garabanzos, a súa manteiga, algo de cine, un pouco de literatura, aderazado cunha realidade económica de vértigo ás portas dunhas eleccións cun resultado potencialmenete arrepiante. Si, Ju, creo que aínda hoxe continúa sendo a miña peli de cabeceira, aínda que tería que volver a vela. Igual perdeu co tempo. Aínda que é probable que a que perdeu co tempo sexa EU. Por certo, a Schneider xa non se atopa entre os vivos. Bicos urbi et orbi again.
Ai! Aquelas potaxes na ola de barro...Fermosas lembranzas nos días escuros do inverno...Algo voltará...Hi, Hi... Tamén me gustan os camarotes, sempre con vistas, neles estase moi abrigadiño, a calor da xentiña querida. Por certo, as fotos son fermosas pero xa cansan. Vou voando nas ás da noite hacia o escuro. Chao, chao.
Verémola e seguiremos sendo nós...un pouco máis feos, vellos e doentes, que diría o Glauber Rocha(cineasta brasileiro). O domingo a votar e conxelar o sorriso de Mari-Ano. Ciao. JU
Rouba Felismina, rouba, que o que refrexa o Parabrisas e unha luz sen dono, voces que son vento e ti xa sabes que o vento sopla donde lle da a gana e como lle peta, con furia,con risas,con indignación, pero sen copyright ledo ou triste coma unha música que xurde do latexo de esa cousa íntima e descoñecida que chamamos, a falla de outro nome: corazón. Ti xa sabes que o coñecido e apenas unha fina pel.que basta rañala un pouco para que asome debaixo a faciana infinda do descoñecido. Mais, a rutina ten tal forza persuasiva que mantén o feitizo da banalidade da existencia coma se fose unha realidade definitiva. De este estado de estupidez pode a veces sacarnos o amor, a morte, a poesía verdadeira; calqueira cousa que nos leve mais alá dos límites da gaiola do pequeno e tiránico bobo que chamamos o eu; sempre atarefado en autoreconstruirse e inexpugnarse contra a definitiva debacle da sua certa extinción. Mais a vida, coma a poesía verdadeira non ten portas, e unha fiestra aberta inundada por unha luz sen fin.
El pasado viernes, tuve la fortuna de participar en un recital de poesía que se celebró en Noia como en los viejos tiempos. Al amparo de la atmósfera del Resto Pub Trócolo, que nos acogió con largueza, se reunieron un sinfín de gentes atraídas por la música, los versos y la calidez de la noche que abría el fin de semana. Como fondo, se usó la coincidencia de que ese día se databa en el calendario una fecha palíndromo. 11 del 11 del 2011, a las 11,11 horas de la noche. A mí me tocó abrir las puertas del Parnaso para presentar a tres poetas que están a punto de vivir sus primeros diecisiete años. Laura Ramos, Jessica Amado e Ismael Ramos saciaron a los asistentes con la profundidad de sus versos, la belleza de sus imágenes y el futuro que se adivina grande al final de cada estrofa. Después intervino Ana Romaní, noiesa premiada este año por la crítica como autora del mejor libro del año, titulado Estremas. Ana, como siempre, emocionante y tierna, beligerante y madura, dejó flotando sobre el aroma de cerveza y café, versos brillantísimos que salían de su voz a las calles llevados por la música intimista del acordeón de Xandra Pinheiro. Los grandes del colectivo Sacou, Ramón, Anxo, Óscar, Marta y Manuel; rindieron homenaje a Charly Párker con un poema de Gregory Corso leído coralmente y entretejido con la música que solo Pablo Sax sabe arrancar del pecho en momentos tan espirituales como esos. Después cada uno de ellos leyó sus propios poemas y en todos se intuía la ausencia esa noche de una de sus almas, Iria Lago a la que tanto amamos todos. Olalla Cociña despeñó sobre nuestras cabezas el río de fuego de sus estrofas, mientras que el músico Pablo Sax, a la percusión, consiguió estremecer a más de un corazón solitario. Fue una noche para recordar durante muchos años. La cosecha está segura y cultivada por cuidadosos granjeros del verso. Seguirá habiendo poesía porque, como cantaba Avilés: «Hai que romper, romper, romper». Que así sea.
Dende Carballiño con amor!! Canta poesía hay nestas fotos, e na xente. Un bikaso pa todos. E moitísimas gracias por vir a estrea da peli. Fíxome moita ilusión vervos. Su.
Impresionantes as fotos Perseo. O escenario tamén gañou moito con Decoraciones Abejorro S.A.
ResponderEliminarXa mostrarás as outras, contáronme que estivo moi ben e que o do saxo toleou. Bicos.
ResponderEliminarJU a Faneca Brava.
Toleou de ves, sí.
ResponderEliminarPero grazas aos tolos a realidade cambia de cor e poetízase un pouco.
Levamos todo o día intentando comunicar con Alma neutrina S. L.
Sen éxito.
Só era para deculparnos polo de onte. Fóisenos a olla, perdimos a noción do tempo e do espazo. Unha falta de atención sen excusas, que ti non mereces. Perdón, perdón, perdón
Os puñeteros teléfonos serán a nosa perdición.
zzzzzzzzzzz Abeijón .
P.D.: enviade por mail a dirección de A. Romaní.
Lacrono
12 noviembre, 2011
Tranquis chavales que non pasa rien, díxolle o cazo a sartén.
ResponderEliminarTemos que deixar a tiza, Alma.
ResponderEliminarO noso son as rimas.
Lacrono
Ohhhhh que pena que non puideramos acompañarvos. Gracias polas fotos, vendoas parece que estiveramos con todos vos un anaquiño. Bicos
ResponderEliminarEnxa xa que apareces por aquí de miragre, contestei no teu blog fai meses e a cousa non se move. Fainos soñar na cociña ti que tes maxia primordial. Últimamente os sapos e as serpes do meu pote fumeante non me quedan no punto e a curuxa está toda enmorriñada. Bicos para o actor consagrado e o músico principiante.
ResponderEliminarpois sim, enquanto há poesia há esperança (vejo muitos alunos e alunas dos meus por aí -vistes o possessivo, dos meus, que fique claro rsrsrs-),
ResponderEliminarai ai, a ver se acordo deste mundo sonolente no que vivo e podo ir à seguinte!!
beijos pa tós
ah, e nom sei como era a realidade, mas as fotografias som fermosas, suspeito que a realidade também
ResponderEliminarPois precisamente faltan as fotos dos teus alumnos/as (Ismael, por exemplo) porque chegamos tarde. E sí foi fermosa, e todo grazas ao esforzo e a ilusión dun tolo que non deixou de facer ruídos raros e proferir alaridos durante todo o recital.
ResponderEliminarA "Faneca Brava" toleu dende que lle puxeron un cartel de Rajoy, xusto diante da fiestra do seu apartamentaso. ¡E eso doe moito!. Pasensia Ju, pasensia.
ResponderEliminarO transo do xamán avisa do aPPocalípse que se aveciña. Berraremos de carraxe ó ser conscientes da inconsciencia da maioría.
ResponderEliminarAs ovellas sacarán o falso pelexo, pra ser quen son, lobos famentos de máis poder, esquilarán o que queda do estado de benestar, que tanto costou acadar.
!!Viva a CorruPPción!!
Quedades avisados. Unha aperta. JU
Me encantan las fotos...Y el contenido, por supuesto. Que bien que se hagan estas cosas en estos tiempos. Felicitaciones. Ah! Me encanta este blog, sobretodo el apartado de pintura y poesia. Visitador ocasional.
ResponderEliminarO outono nos pés
ResponderEliminara verba no ar
o son por doquer
e a ánima na man.
Podrá no haber poetas, pero siempre habrá poesía. G. A. Béquer.
María Hermida.
Guauuuu amigos! Isto é unha verdadeira ágora!!!!!
ResponderEliminarApertas universais. Gracias visitador ocasional polas túas palabras. María Hermida, que non sexa só unha vez.Chao, voume con temporal fresco.
Iso, iso.
ResponderEliminarBenvidos a todos e todas a este vello catrolatas, no que cabemos todos. Cun parabrisas con visión panorámica a proba de inclemencias temporais e electorais.
Dacordo con Neutrina, que non sexa só unha vez.
Bicos urbi et orbi.
PPerdón, todos,todos....
ResponderEliminarNON.
Pra Óleo:
ResponderEliminarXa comentei, que fixen acopio de vaselina para o que virá, posiblemente Spain tamén sexa intervida e imos PPaPPar ostias en vinagre.
E da miña tolura cada vez máis corda ou miña cordura cada vez máis tola, non teñades medo, está todo controlado. Saúdos. JU
Sae máis barata a mantequilla.
ResponderEliminarAdemais é máis cinematográfica.
Saúdos e bicos para everybody, que xa somos un mundo de dios neste catrolatas.
Váisenos empañar o parabrisas con tanto calor humano.
JU. Deixa de mercar vaselina, que xa tes abondo.Os tolos cordos ou cordos tolos como tí queiras, non teremos que utilizar a veselina...por que non vamos a deixar que nos den polo....a rua nos pertenece os de sempre, non como hasta agora, que foi utilizada polos obispos, arzobispos,abispos...tamén termina en "pos" os do PP, victimas do terrorismo manipuladas, experpentos "cocodrilos" disfrazados de tiburóns (financieros) que agora nos queren dar a cara...pero que cando quiten a mascara...sonche perigosos de carallo. ¡VIVA A REPUBLICA!....¡Urdangarin omnipresente.Un abrazo.
ResponderEliminarEu non son de manteiga que ten moito colesterol. Prefiro o queixo de ovella feito con leite fresca. Dádeme mañás claras, ventás abertas, ceos amplos, area branca e un camisón de algodón. Con pouco vivo e con menos morro. Urdangarín nin velo diante. Ah! Tamén me gustan os parabrisas empanados de alentos amigos. Ós inimigos xa os tiro pola fiestra, que se mollen nos charcos, se enchan de lama e nos deixen en PAZZZZZ.
ResponderEliminarMy dear Mary Cronopia Schneider:
ResponderEliminarO existencialismo do film que insinúas "O Último tango en Paris" e unha maravilla, tanto na imaxe, guión, música e interpretación...mágoa que na puritana España da época non se pudera ver e tiñamos que ir a Perpignan, coma os exiliados repúblicanos fixeron trinta e pico anos antes. Saúdos. JU
P.D. Este post non ia de Poesía?
Pois sigamos xogando cas verbas e a música.
Quero agradecer o haver "roubado" as fotografias e também os sorrisos apanhados de entre o prarabrisas embaciado. E transcrevo textualmente algo que li esta manhã num livro de Vicente Verdú, pois acho que vem a calhar...: "Para ser de verdad atrayente, la escritura, al igual que la pintura, la arquitectura o la música, necessita desconcertar a su propio autor. Sorprenderlo y materializarse a través de la temeridad. La fórmula completa será um mistério y su repetición casí imposible". E ainda: "La obra gloriosa, sea cual sea el significado de esta exageración, solo llega a través del yo paradójicamente entregado no a ser el yo propio y apropiado, sino el ser todavía por ver. O por venir". Saúde e Bem-Haja.
ResponderEliminarFelismina moi interesantes as palabras de Vicente Verdú. Todo está na esencia.
ResponderEliminarIsto xa é o camarote dos irmáns Marx (benvida Felismina, benvida María Hermida, benvido visitador ocasional).
ResponderEliminarSemella un potaxe daqueles que facíamos antano (recordas Neutrina?) e que daba de comer a tanta xente, cos seus garabanzos, a súa manteiga, algo de cine, un pouco de literatura, aderazado cunha realidade económica de vértigo ás portas dunhas eleccións cun resultado potencialmenete arrepiante.
Si, Ju, creo que aínda hoxe continúa sendo a miña peli de cabeceira, aínda que tería que volver a vela. Igual perdeu co tempo. Aínda que é probable que a que perdeu co tempo sexa EU.
Por certo, a Schneider xa non se atopa entre os vivos.
Bicos urbi et orbi again.
Ai! Aquelas potaxes na ola de barro...Fermosas lembranzas nos días escuros do inverno...Algo voltará...Hi, Hi...
ResponderEliminarTamén me gustan os camarotes, sempre con vistas, neles estase moi abrigadiño, a calor da xentiña querida.
Por certo, as fotos son fermosas pero xa cansan.
Vou voando nas ás da noite hacia o escuro. Chao, chao.
Verémola e seguiremos sendo nós...un pouco máis feos, vellos e doentes, que diría o Glauber Rocha(cineasta brasileiro). O domingo a votar e conxelar o sorriso de Mari-Ano. Ciao. JU
ResponderEliminarRouba Felismina, rouba, que o que refrexa o Parabrisas e unha luz sen dono, voces que son vento e ti xa sabes que o vento sopla donde lle da a gana e como lle peta, con furia,con risas,con indignación, pero sen copyright ledo ou triste coma unha música que xurde do latexo de esa cousa íntima e descoñecida que chamamos, a falla de outro nome: corazón.
ResponderEliminarTi xa sabes que o coñecido e apenas unha fina pel.que basta rañala un pouco para que asome debaixo a faciana infinda do descoñecido. Mais, a rutina ten tal forza persuasiva que mantén o feitizo da banalidade da existencia coma se fose unha realidade definitiva. De este estado de estupidez pode a veces sacarnos o amor, a morte, a poesía verdadeira; calqueira cousa que nos leve mais alá dos límites da gaiola do pequeno e tiránico bobo que chamamos o eu; sempre atarefado en autoreconstruirse e inexpugnarse contra a definitiva debacle da sua certa extinción.
Mais a vida, coma a poesía verdadeira non ten portas, e unha fiestra aberta inundada por unha luz sen fin.
El pasado viernes, tuve la fortuna de participar en un recital de poesía que se celebró en Noia como en los viejos tiempos. Al amparo de la atmósfera del Resto Pub Trócolo, que nos acogió con largueza, se reunieron un sinfín de gentes atraídas por la música, los versos y la calidez de la noche que abría el fin de semana. Como fondo, se usó la coincidencia de que ese día se databa en el calendario una fecha palíndromo. 11 del 11 del 2011, a las 11,11 horas de la noche.
ResponderEliminarA mí me tocó abrir las puertas del Parnaso para presentar a tres poetas que están a punto de vivir sus primeros diecisiete años. Laura Ramos, Jessica Amado e Ismael Ramos saciaron a los asistentes con la profundidad de sus versos, la belleza de sus imágenes y el futuro que se adivina grande al final de cada estrofa. Después intervino Ana Romaní, noiesa premiada este año por la crítica como autora del mejor libro del año, titulado Estremas. Ana, como siempre, emocionante y tierna, beligerante y madura, dejó flotando sobre el aroma de cerveza y café, versos brillantísimos que salían de su voz a las calles llevados por la música intimista del acordeón de Xandra Pinheiro.
Los grandes del colectivo Sacou, Ramón, Anxo, Óscar, Marta y Manuel; rindieron homenaje a Charly Párker con un poema de Gregory Corso leído coralmente y entretejido con la música que solo Pablo Sax sabe arrancar del pecho en momentos tan espirituales como esos. Después cada uno de ellos leyó sus propios poemas y en todos se intuía la ausencia esa noche de una de sus almas, Iria Lago a la que tanto amamos todos.
Olalla Cociña despeñó sobre nuestras cabezas el río de fuego de sus estrofas, mientras que el músico Pablo Sax, a la percusión, consiguió estremecer a más de un corazón solitario. Fue una noche para recordar durante muchos años.
La cosecha está segura y cultivada por cuidadosos granjeros del verso. Seguirá habiendo poesía porque, como cantaba Avilés: «Hai que romper, romper, romper». Que así sea.
Dende Carballiño con amor!! Canta poesía hay nestas fotos, e na xente.
ResponderEliminarUn bikaso pa todos.
E moitísimas gracias por vir a estrea da peli. Fíxome moita ilusión vervos.
Su.
Xa o comentei nunha entrada máis arriba: flipei coa peli. Gustoume un montón. E ti estás espectacular.
ResponderEliminarParabéns para os dous e moitos bicos.