Los guerreros celtas empleaban el acebo para hacer astiles de lanza, porque mantenía el equilibrio y no se desviaban en vuelo.
Su simbología es pues el vigor, el equilibrio, la lucha espiritual, siempre y cuando sea un combate justo y no tenga por objeto la agresión y la codicia.
Los antiguos celtas, cuando tenían un conflicto espiritual de cualquier índole, depositaban una hoja de acebo bajo el lecho para que les inspirara la mejor forma de combatirlo correctamente a fin de superarlo.
Bonito greenman!
ResponderEliminarSor Petunia
Ala, a coller unha folla de acibro e gardala debaixo do colchón para resolver os conflictos!!! saúdos amigos, unha aperta moi forte.
ResponderEliminarO acibro é unha especie protexida, e tal como está o mundo, non hai acibros no planeta para resolver tanto conflicto. Deixemos ás plantas na terra que é onde mellor están.
ResponderEliminarEn canto a nós,humanoides e humanoidas, a ver se espabilamos dunha vez e facemos algo ao xeito.
O traballo é noso, non do acibro.
Outra aperta igual de forte.
Filósofa te vexo, con razóns poderosas.Alá, só miraremos para él. Saúdos vermellos. Alma ecoloxista.
ResponderEliminarFilósofa? Que va!¡Que máis quixera!
ResponderEliminarSó é un humilde reflexión, froito da miña experiencia de humanoida semipensante.
A todo isto , como vos boto de menos, caramba. A todos. Pero bueno, xa se me pasara.
Isto de vivir no extranxeiro e non ver aos amigos durante lustros, décadas e séculos ... en fin, será o que toca.
Unha aperta virtual para everybody.
Menos mal que nos queda o virtual.
e Portugal, tamén nos queda Portugal.
ResponderEliminarE tamén que son tempos de moito lío no traballo, falo por mín. De todas maneiras sempre haberá un momentiño para dedicarlle ó blog. Saúdos dende o rural. Alma verde e chuviosa.
ResponderEliminarPois si, o traballo non falta (afortunadamente).
ResponderEliminarPero tamén haberá que darlle de comer a este bicho porque do contrario, morrerá de inanición.
É un ser vivo, e como tódolos seres vivos, senón se alimenta, morre.
Menos mal que ti es especialista en alimentar a toda clase de bichos.
Unha aperta, Paquita de mi corasón.
Outra aperta para o peixe con pincho (pero sen veneno)que vive contigo e "de cuyo nombre no puedo acordarme".
ResponderEliminarJUa, JUa...
E agora sigue dándolle de comer ao bicho que eu marcho a traballar. O pobriño está un pouco anémico últimamente.
ResponderEliminarChao
Lacronocurranta.
Uf! Creo que onte empachei ao bicho. Días de todo, vísperas de nada!.
ResponderEliminarHai que comer tódolos días e non un día cada mes.
Alma, fai unha manzanilliña, que o parabrisas está a morrer...empacheino de ves.
lacronomatasanos
Intentareino, pero ando no lío cotián de mil historias. Me matan si no trabajo, si trabajo me mataaaann. Alma currela.
ResponderEliminarA faneca está en parada biolóxica i en veda. Agur. JU
ResponderEliminarHai que parar de cando en ves.
ResponderEliminarSaúde, paz (e amor).
E prepárese para a masiva chegada de turistas ás nosas costas. Vai ter moitas extremidades onde picar a gusto.
Unha aperta.
acronoempachadora
Ola amijasos dos distintos lujares da Barbansa. Pois si que é serto ¡¡¡¡¡ como se vos vota de menos ¡¡¡¡¡¡
ResponderEliminarPero xa cheja o verán e montaremos algunha ¿si, non si?
Un bicaso para todos e para as todas máis ainda.
A Enxa que ajora traballa máis que antes
Yes, of course. Aljunha montaremos (ji, ji).
ResponderEliminarParabens e un bico for you e outro para os teus homasos.
Moitas gañas de darvos unha aperta en vivo y en directo.
Qusun, te extraño!. Escribe algo, anda. Xa que non se che ve o pelo, asoma a patiña por aquí.
acrnoextrañadora
Agradecidaaaa y emocionadaaa gracias por veniirr. Alma cantante.
ResponderEliminarLina Morgan por aquí!!!!!
ResponderEliminarHuyo, oye.
adesempre
ji,ji,jiiiiii.
ResponderEliminar