Vistas de página en total

viernes, 13 de enero de 2012

La doctrina del shock, documental completo

Por se non o víchedes na 2, aquí está completo, amigos. Non ten desperdicio.




Paco Ibañez - La poesia es un arma cargada de futuro






7 comentarios:

  1. Benvidos mortais
    Naomi Klein fala claro
    O mundo morre.

    Hai tempo que andamos informados de todo o que nos conta e as persoas intelixentes non tragamos cas "verdades" oficiais, pero están as maiorías que tragan e nada cuestionan, só obedecen.
    Quén califica ós calificadores ou mellor...Cómo consentimos este tipo de abusos? Da noxo ollar o estado de malestar de tantos sinvergonzas mal nacidos. Resistencia e desobediencia civil !!. JU

    ResponderEliminar
  2. Por certo, a hora que marca o momento do comentario, non está no noso huso horario, parece da costa oeste ianqui. Xa nos están controlando? É posible quitalo? Obrigado. Re-JU

    ResponderEliminar
  3. AS CLASES DIRIXENTES CREAN CRISES PARA ACABAR CO DEREITO A VIDA DIGNA DOS POBOS. Sempre foi así. Queda a loita, SEMPRE,sen pausa. Vou limpar a guillotina.

    ResponderEliminar
  4. Mellor aínda, vou afilar o fouciño que é máis directo. Xa estou arrancando a moto.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ilustre gañador do I Concurso Internacional de Haikus O PARABRISAS: co seu permiso (e sen el ), acabo de levarme a súa xoia lírica a miña lúa.
      Espero que non lle disguste.
      A sus pies, Don Bradomín.

      Eliminar
    2. Querida Alma : guillotina, fouciño e POESÍA:

      Poesía para el pobre, poesía necesaria
      como el pan de cada día,
      como el aire que exigimos trece veces por minuto,
      para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

      Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
      decir que somos quien somos,
      nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
      Estamos tocando el fondo.

      Maldigo la poesía concebida como un lujo
      cultural por los neutrales
      que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
      Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

      Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
      y canto respirando.
      Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
      personales, me ensancho.

      Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
      y calculo por eso con técnica qué puedo.
      Me siento un ingeniero del verso y un obrero
      que trabaja con otros a España en sus aceros.

      Tal es mi poesía: poesía-herramienta
      a la vez que latido de lo unánime y ciego.
      Tal es, arma cargada de futuro expansivo
      con que te apunto al pecho.

      No es una poesía gota a gota pensada.
      No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
      Es algo como el aire que todos respiramos
      y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

      Son palabras que todos repetimos sintiendo
      como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
      Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
      Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos.
      (G. Celaya, claro)
      .
      PORQUE ESTAMOS TOCANDO FONDO.

      Eliminar
  5. Suscribo todo. Grande Celaya. coa súa cara de Geppetto. Tamén vou afiar as plumas, os bolis e as estilográficas, nestes tempos todo é pouco.Ris, ras, ris, rassss

    ResponderEliminar